To δάσος του Λαϊλιά στην οροσειρά Βρόντους έχει μεγάλη αισθητική παρουσία και
φυτοκοινωνιολογική σημασία. Είναι ένα υψηλό δάσος οξυάς και δασικής πεύκης με έκταση 30.000 στρεμμάτων, ένας μοναδικός παράδεισος κοντά στην πόλη των Σερρών (25 χλμ). συνδεδεμένος με χίλιες παραδόσεις και ιστορίες. Φιλοξενεί μεγάλα θηλαστικά και πτηνά σπάνια και κοινά. Οι λίγες καφετιές αρκούδες βρίσκουν άσυλο στο βόρειο απόκρημνο τμήμα του. Αγριόγαλλος και αγριόκοτες φωλιάζουν στα υψήκορφα πεύκα του και ζαρκάδια, αγριογούρουνα, βίδρες. αρπακτικά, ακόμη και πεδινές πέρδικες αποτελούν το θαυμαστό κόσμο των ευρημάτων του. Σπάνια φυτικά είδη, τα μοναδικά στην επιστήμη, βρίσκουν το χώρο τους εκεί. Πέντε είδη, πέντε υποείδη, πέντε ποικιλίες, μια μορφή και ένα υβρίδιο καταγράφονται εδώ για πρώτη φορά ως νέα για την επιστήμη.

Στο κέντρο του Δάσους του Λαϊλιά βρίσκεται ένα θαυμάσιο, μοναδικό παλαιοβοτανικό μουσείο, ο Σφαγνωνάς.

Σφαγνωνάς είναι ελώδης τόπος των εύκρατων και ψυχρών περιοχών του βόρειου ημισφαιρίου με κύριο ευδόκιμο είδος τα φυλλοβόλα των σφαγνωδών, βρύα, των οποίων η μακροχρόνια και χωρίς οξυγόνο αποσύνθεση δημιουργεί την "τύρφη". Ο χώρος αυτός ανακηρύχθηκε διατηρητέο μνημείο της φύσης με απόφαση του Υπ. Γεωργίας και γίνονται εδώ έρευνες της μεταπαγετώδους εξέλιξης του Δάσους.

Ο ΛαΊλιάς αποτελεί ένα σπάνιο παράδειγμα αρμονίας ανάμεσα στο άγριο τοπίο και τη θαυμαστή ομορφιά της φύσης. Τα πανύψηλα δέντρα, οι απότομες χαράδρες, οι απόκρημνοι και τεράστιοι βράχοι και γενικά η μαγευτική τοποθεσία σαγηνεύουν πραγματικά τους λάτρεις του βουνού και της υπαίθρου. Το χειμώνα το δάσος περιβάλλεται με πραγματικό Αλπικό μεγαλείο, καθώς καλύπτεται με παχύ στρώμα χιονιού.

Η τοποθεσία όμως που συγκεντρώνει το μεγαλύτερο ενδιαφέρον των επισκεπτών είναι η Κατίγκα, στην οποία οδηγεί ένα γραφικό μονοπάτι που ξεκινά απ' την καρδιά του δάσους. Εκεί θαυμάζει κανείς τον τεράστιο βράχο της Κατίγκας που βρίσκεται στο χείλος μιας βαθιάς χαράδρας. Η παράδοση αναφέρει ότι πριν πολλά χρόνια από κει έπεσε μια όμορφη βασιλοπούλα, η Κατίγκα, όταν την εγκατέλειψε ο αγαπημένος της.

Τη μαγευτική ομορφιά του Λαϊλιά εξυμνεί από το 1668 ο Τούρκος περιηγητής Εβλιά Τσελεμπής, που αφιερώνει ολόκληρο κεφάλαιο για τον "Έπαινο του μεγάλου θέρετρου των Σερρών" στο περιηγητικό του σύγγραμμα. Το θέρετρο αυτό, γράφει, είναι διάσημο σ' όλη τη Ρούμελη, την Αραβία και την Περσία. "Είναι τόπος με λαμπρό κλίμα, αληθινός θελξικάρδιος παράδεισος, ανώτερος του οποίου δεν υπάρχει. Στο θέρετρο αυτό, ο κόσμος το καλοκαίρι χρειάζεται πανωφόρι, γιατί μερικές φορές χιονίζει και το κρύο είναι δριμύτερο παρά το χειμώνα".

Ο Λαϊλιάς δεν άφησε ασυγκίνητο ούτε το Γάλλο Πρόξενο και περιηγητή Οοιιχίπειγ, ο οποίος όταν επισκέφθηκε τις Σέρρες το 1814, αφιέρωσε πολλές σελίδες για να πλέξει το εγκώμιο του μαγευτικού αυτού δάσους.

Επί Τουρκοκρατίας είχαν στο Λαϊλιά θερινές κατοικίες δυο χιλιάδες πρόκριτοι του Νομού και οι Μπέηδες έστελναν εδώ τα χαρέμια τους για να παραθερίσουν. Υπήρχαν τότε εκεί 40 περίπου τζαμιά, χάνια, πολλά μοναστήρια, σχολεία και χιλιάδες άλλα διάφορα κτίρια, δηλαδή ολόκληρη πόλη. Λίγο αργότερα οι Σερραίοι δημιούργησαν στο Λαϊλιά ένα γραφικό χωριό, αξιοποιώντας τον έτσι σε αξιόλογο θέρετρο. Ο Β' Παγκόσμιος Πόλεμος όμως ερήμωσε εκεί τα πάντα.

Στην κορυφή Αλη-Μπαμπάς του όρους Βροντούς υπάρχει μια δροσερή πηγή με εξαιρετικό νερό, το οποίο χρησιμοποιείται για την κατασκευή των περίφημων "Ακανέδων" Λαϊλιά (λουκούμια).

Σήμερα στο Λαϊλιά υπάρχει Ορειβατικό καταφύγιο εξοπλισμένο με όλες τις ανέσεις, το οποίο κατασκεύασε το τμήμα του Ελληνικού Ορειβατικού Συνδέσμου Σερρών. Μαζί με το Χιονοδρομικό κέντρο του Λαϊλιά συντελούν τα μέγιστα στην ανάπτυξη των χειμερινών σπορ και χιονοδρομιών και γίνονται η αιτία να επισκέπτονται το φημισμένο Λαϊλιά πολλοί Έλληνες Ορειβάτες και Φυσιολάτρες.