Μεσολακκιά
Το χωριό
Μεσολακκιά του Δήμου Αμφίπολης βρίσκεται στις ΒΔ παρυφές του όρους Παγγαίου σε υψόμετρο
432 μ. και απόσταση 10 περίπου χλμ. από το Στρυμονικό κόλπο.
Η παλιά ονομασία του χωριού είναι «Λακκοβήκια». Είναι λέξη σλαβική και σημαίνει
ό,τι και η νέα ονομασία του, δηλαδή χωριό μέσα σε βαθούλωμα (λάκκο).
Η Μεσολακκιά πριν από το έτος 1918, ήτανε κωμόπολη που αριθμούσε 5.000
κατοίκους. Βρισκόταν κοντά στο λιμάνι « Τσαγέζι», προς το Στρυμονικό κόλπο. Όλα
τα εμπορεύματα συγκεντρώνονταν στη Μεσολακκιά και από εκεί μεταφέρονταν πέρα
από το Παγγαίο προς το νομό Σερρών. Αυτός ήταν ο κύριος λόγος για την
αύξηση του πληθυσμού στο χωριό καθώς επίσης το υγιεινό κλίμα και το ότι
αποτελούσε καταφύγιο και ορμητήριο των Μακεδονομάχων κατά τα δύσκολα χρόνια της
σκλαβιάς. Οι κάτοικοι ήταν απόγονοι των αρχαίων Αμφιπολιτών.
Στα Λακκοβήκια όμως έμεναν και πολλοί Ηπειρώτες, Βορειοηπειρώτες και Θεσσαλοί.
Αυτοί ήρθαν στο χωριό τον 18ο αιώνα, γιατί καταδιώχθηκαν από τους Τούρκους.
Τα Λακκοβήκια διακρίθηκαν και στα γράμματα. Είχαν αστική σχολή, αρρεναγωγείο,
νηπιοπαρθεναγωγείο, καθώς και περίφημη βιβλιοθήκη με 2.000 τόμους βιβλίων.
Ψηλότερα από τα Λακκοβήκκια ήταν το αρχαίο υδραγωγείο της Αμφίπολης. Σε
απόσταση μιας ώρας με τα πόδια βρίσκονται δύο βράχοι, ο ένας κοντά στον άλλον,
οι «Δρακόπετρες».
Στα Νότια των Λακκοβηκίων υπάρχει ένα βαθύ σπήλαιο που ονομάζεται «Δισσάκια»,
γιατί χωρίζεται από βράχο σε δύο μέρη. Το σπήλαιο είναι ανεξερεύνητο.
Στη θέση «Βαγιόνι» βρισκόταν τα λατομεία της αρχαίας Αμφίπολης, όπου βρέθηκαν
μεγάλα κομμάτια βράχων.
Δυστυχώς το χωριό εγκαταλείφθηκε από τους κατοίκους κατά το 1965, για να
χτίσουν το νέο χωριό, τη Νέα Μεσολακκιά. Σήμερα όμως γίνονται προσπάθειες να
αναστηλωθεί από τους κατοίκους της Ν. Μεσσολακκιάς και έχει ηλεκτροδοτηθεί
πρόσφατα από το Δήμο τους.
Η Μεσολακκιά είναι το τρίτο σε πληθυσμό χωριό του Δήμου Αμφίπολης. Βρίσκεται
στον κεντρικό δρόμο που ενώνει την πόλη των Σερρών με την Αμφίπολη.
Κύρια ασχολία των
κατοίκων είναι η καλλιέργεια της γης, και συγκεκριμένα του καπνού.
Πηγή: «Η κατά το Παγγαίον χώρα
Λακκοβηκίων», Αστ. Δ. Γούσιου